‘De Brechtiaanse Breuk’ is een diepgravende, zelfbewuste film die de grenzen van theater en cinema onderzoekt. In lange, statische shots volgen we Edgar van Looi, een gedesillusioneerde toneelregisseur, die worstelt met de conceptuele leegte van zijn kunst. Dialogen zijn langdradig en doorspekt met verwijzingen naar Brecht, Artaud en postmodern existentialisme. Personages doorbreken voortdurend de vierde wand om de kijker te wijzen op de artificiële aard van film.

Er is geen duidelijke verhaallijn, slechts een reeks intellectuele bespiegelingen over vervreemding, kapitalisme en de dood van het auteurschap. Muziek ontbreekt grotendeels, op een incidentele atonale vioolpartij na. De climax – een abstracte monoloog over de illusie van catharsis – duurt twintig minuten en eindigt abrupt.

Critici noemen het “een meesterwerk” en “ondraaglijk saai.”

1 april!