Close up > Philip Seymour Hoffman

Bij zijn tragische overlijden in 2014 ging een lichte schok door de filmwereld, omdat de 46-jarige Amerikaan door vele fans én critici werd beschouwd als een van de beste acteurs van zijn generatie. Hij was voorbestemd een karakteracteur te zijn: met zijn brede, onhandige hoofd, zijn mollige lijf en zijn bleke huid die gemakkelijk rood uitsloeg was hij simpelweg niet de knapste man van Hollywood. Maar het was wel een hoofd dat je niet snel vergat, en waarmee de als acteur extreem veelzijdige Seymour Hoffman alle kanten op kon: schurk of sukkel, komedie of tragedie, uitbundig en pokerface.

Geboren in 1967 in Fairport, New York studeerde hij in 1989 af aan de New York University’s Tish School of the Arts. In die tijd liet hij zich al in een afkickkliniek opnemen: naast heroïne gebruikte hij ‘alles wat voorhanden was’, verklaarde hij later in een tv-interview op CBS. „En ik vond alles lekker.”

Hij was na zijn afstuderen eigenlijk direct succesvol, zowel op de planken als op tv of het witte doek. Nadat hij in 1991 debuteerde als verdachte in ‘Law & Order’, speelde hij een jaar later al in vier speelfilms, waaronder ‘Scent of a Woman’, de film die Al Pacino eindelijk zijn verdiende Oscar bezorgde. Aanvankelijk onder de namen Philip Hoffman en Philip S. Hoffman speelde hij kleine rollen in onafhankelijke Amerikaanse kunstfilms. Zijn werkelijke doorbraak was in 1997 met ‘Boogie Nights’ van Paul Thomas Anderson. Seymour Hoffman speelde daar, even knullig als ontroerend, de nog niet helemaal uit de kast gekomen homoseksueel Scotty J., die smacht naar de fors geschapen pornoster Dirk Diggler. In de latere films van Anderson speelde hij steeds grotere rollen, culminerend in de charismatische, onvoorspelbare sekteleider van ‘The Master’.

Na ‘Boogie Nights’ stapelden de nominaties en de prijzen zich op: Seymour Hoffman werd gecast door de gebroeders Coen (‘The Big Lebowski’), Todd Solondz (‘Happiness’) en Spike Lee (‘The 25th Hour’). Maar zijn tour de force blijft de Oscar winnende rol van Truman Capote in 2005, over de geaffecteerde schrijver die zich met zilveren tong een gevangenis binnen slijmt om het verhaal op te tekenen van Perry Smith, die met een metgezel een boerengezin uitmoordde.

Na zijn Oscar voor ‘Capote’ steeg de vraag naar Seymour Hoffman exponentieel. Hij speelde niet zozeer in veel meer films, maar de rollen werden substantiëler en zijn verantwoordelijkheden groter – hoofdrollen in films als ‘The Savages’ of ‘Synecdoche, New York’, waarin hij een hypochondrische regisseur speelde die zijn hele leven tot een theater maakt.

Seymour Hoffman, 23 jaar voor zijn dood afgekickt en sindsdien naar eigen zeggen clean, worstelde op het einde van zijn leven weer met verslaving. Zijn verklaring was dat hij via misbruik van pijnstillers weer bij heroïne was aangeland. Op 2 februari 2014 werd hij na een overdosis levenloos aangetroffen in zijn appartement. Hij liet onder meer een zoon na, Cooper, die drie jaar geleden de hoofdrol speelde in Paul Thomas Andersons ‘Licorice Pizza’.