Een bericht van onze man in Cannes!

Maar ach, op deze manier heb ik wel het voorrecht om als aller- allereerste de nieuwste films van bekende en minder bekende regisseurs te zien. In Cannes beleven ze hun wereldpremière en het is voor mij belangrijk om ze in een vroeg stadium te zien zodat het programma in de komende maanden makkelijker tot stand komt. En de films die ik hier op het grote scherm zie, hoef ik thuis niet meer in de avonduren te screenen op de eigen televisie of laptop.

Dan de oogst van dit jaar. Helaas kwam er in de eerste week nog geen absolute knaller voorbij van het kaliber uit voorgaande jaren, zoals ‘The Substance’, ‘The Zone of Interest’ of ‘Anora’. Een groot deel van de films die ik zag was prima, maar ook wat braaf, taai of weinig vernieuwend. Een van de dieptepunten was het debuut van Scarlett Johansson, ‘Eleanor the Great’. Dat ik bij de première praktisch naast Johansson en Adrien Brody zat was leuk, maar dat maakte de zoetsappige film met zeer dun verhaallijntje er niet beter op.

Zeer degelijke films waren o.a. openingsfilm ‘Partir un jour’ (prettig plattelandsdrama met musical elementen), ‘Case 137’ (een strak verteld drama over de gele hesjes protesten in Frankrijk en het onderzoek naar politiegeweld) en ‘Eagles of the Republic’, een Egyptische politieke thriller. De hoogtepunten waren voor mij toch de films met een sterke eigenheid, die de grenzen van cinema opzoeken en waarbij de regisseurs volledig in controle spelen met vorm, narratief, sound of montage.

De Nederlander Sven Bresser maakte bijvoorbeeld indruk met zijn debuutfilm ‘Rietland’. De authentieke schets van het leven van een dorpsgemeenschap in Overijssel en de thrillerachtige verhaallijn van een rietsnijder die een lijk vindt in zijn rietland kwamen voor mijn gevoel niet helemaal goed bij elkaar, maar de vorm die Bresser koos zorgt absoluut voor een intense, rauwe film van een maker met duidelijk een eigen signatuur.

Ook zeer toonvast was ‘The Sound of Falling’, een film over vier generaties meisjes en vrouwen die in hetzelfde landhuis worden gevolgd tussen begin twintigste eeuw en heden. Beeldschoon, duister, droevig en tegelijk poëtisch laat de film de intergenerationele pijn van vier gezinnen zien en vooral ook voelen: een van de meest tactiele film die ik zag in Cannes, samen met ‘Sirát’ (zie verderop).

Een stuk lichter was ‘Nouvelle Vague’ van Richard Linklater. Een prachtige, in zwart wit gefilmde ode aan de invloedrijke stroming van Franse filmmakers eind jaren zestig en Jean-Luc Godard in het bijzonder. Het spelplezier spat er vanaf en de film was een welkome afwisseling in het toch vaak wat zware programma.

Ook licht van toon was ‘The Love That Remains’ van de IJslandse maker Hlynur Pálmason. Een knappe prestatie voor een film over een scheiding van een echtpaar met drie kinderen is. De artistieke wijze waarop dit verhaal in beeld wordt gebracht is zeer eigenzinnig en helemaal in lijn met zijn vorige films ‘A White White Day’ en ‘Godland’. Pálmason is een van de meest interessante makers uit Noord Europa en als lid van het programmateam van het Noordelijk Film Festival hoop ik dat we deze film in november een mooie plek in het festival kunnen geven.

Dat geldt ook voor ‘Amrum’ van Fatih Akin dat zich afspeelt op het gelijknamige kleine waddeneiland voor de Duitse kust en die vanwege die locatie en zijn in Plattdeutsch gesproken dialect heel mooi past bij het NoFF. Ook leuk om bij de première van deze film te zijn, met Diane Kruger in het publiek en de regisseur zelf – sinds ik als broekie werd weggeblazen door ‘Gegen die Wand’ toch een beetje een held voor mij.