Een bericht van onze man in Cannes!

Als fervent Venetië-ganger -waar het filmfestival zich in de relatieve rust van het eiland Lido afspeelt – is het ook mijn tweede jaargang in Cannes nog altijd even wennen. In de Franse badplaats gaat het er allemaal net wat intenser aan toe, is het programma voller, is er meer pers, meer reuring en vooral: meer glitter en glamour.

Gelukkig heeft het festival het reserveringssysteem voor tickets (wat vorig jaar nog voor chaos zorgde) helemaal op orde gekregen en is dat in ieder geval geen stressfactor meer. Ik heb me dus 7 dagen volledig op het filmkijken kunnen storten, van half negen ’s ochtends tot vaak laat in de avond.  Met iedere dag meerdere films van grote regisseurs die in première gaat, is Cannes een grote snoeptrommel waar het fijn ontdekken is.

Zo zag ik de nieuwe film van Andrea Arnold, ‘Bird’. Een sterke film met de voor Arnold kenmerkende sociaal-realisme filmstijl maar waar ze dit keer, heel fijn, een flinke scheut magisch-realisme aan toevoegt.

Iemand die ook zijn kenmerkende filmstijl liet zien is Yorgos Lanthimos, die kort na ‘Poor Things’ nu met ‘Kinds of Kindness’ op de proppen kwam. Een film in drie delen die als geheel een stuk donkerder (en helaas minder grappig) is dan zijn laatste twee films en dichter bij zijn oudere films ‘Dogtooth’ en vooral ‘The Killing of a Sacred Deer’ ligt. Absoluut uniek, absurd en strak uitgevoerd. Vanaf juli al bij Slieker te zien.

Als liefhebber van uitgebeende verhalen met veel sfeerbeeld en spaarzame dialogen kwam ik aan mijn trekken bij ‘The Damned’ van regisseur Roberto Minervini. Een anti-Western met doorleefde koppen, prachtig camerawerk en gesprekken van soldaten over de twijfel over het nut van de burgeroorlog waarin ze verwikkeld zijn. Een prachtige film die gelukkig is aangekocht door een Nederlandse distributeur.

Nog niet aangekocht is ‘Megalopolis’ de nieuwe film van Francis Ford Coppola – en het is maar de vraag of dat überhaupt gaat gebeuren, want velen vonden dit een matig project. Ook ik was teleurgesteld en er is zeker veel op aan te merken, maar het is geen totaal mislukte film. Daarvoor is de inhoud te interessant en de vorm te entertaining. Benieuwd of iemand het aandurft hier z’n hand voor in het vuur te steken en dan zal ik jullie zeker de kans geven een eigen mening te vormen.

(Ondertussen is ‘Megalopolis’ aangekocht door een Nederlandse distribiteur en wordt hij ook uitgebracht in Nederland, red.)

‘Caught by the Tides’ van Jia Zhang-Ke. Een uitdagend vormexperiment met een mix van eerdere films en nieuwe fragmenten die samen een nieuw verhaal vormen. Zowel een ontroerende romance als treffend tijdsbeeld van de ontwikkelingen in China in de afgelopen twintig jaar.

‘My sunshine’ van de Japanse maker Hiroshi Okyama, een kalm en subtiel verteld verhaal over een kalverliefde van een jonge jongen die tijdens ijshockeytrainingen zijn ogen niet kan afhouden van een kunstschaatser.

Donald Trump zal niet blij zijn met ‘The apprentice’, een film waarin hij als nietsontziende zakenman wordt neergezet. Gelukkig doet zijn mening er niet toe en krijgen jullie dit portret waarin het New York van de zeventig/tachtig razendknap wordt nagebootst binnenkort ook in Slieker te zien.

Helemaal los ging het bij ‘The substance’ met Demi Moore in een rol als vijftiger die vanwege haar leeftijd van de televisie moet. Ze laat door een substantie in te spuiten een jongere, bloedmooie zelf uit haar eigen lichaam kruipen die haar televisieshow overneemt. Dat loopt gruwelijk uit de hand en op een waanzinnige en groteske manier laat regisseur Coralie Fargeat met veel body horror zien wat voor monsters wij creëren bij het nastreven van schoonheid. Een film met heel veel lef en trefzekerheid gemaakt, voor mij de beste film van het festival.

Bovenstaande filmbeschrijvingen zijn een kleine greep uit de meer dan 30 films die ik heb gezien. Ik kijk er naar uit om de mooiste Cannes films in de komende maanden bij Slieker te programmeren, zodat jullie zelf kunnen ervaren wat voor mooie films er nog altijd worden gemaakt.

 – Harmen