Damnation

Bela Tarr maakte een ongrijpbare, melancholieke film over het naderende einde van het communisme. Grijzen en schaduwtinten verlenen deze existentiële film noir-parabel over wanhoop een bijna abstracte schoonheid te midden van regen, modder en huilende honden. Karrer leeft sinds zijn ontslag een teruggetrokken bestaan in een grauw industriestadje op het Hongaarse platteland; zijn avonden brengt hij door in de Titanic Bar: daar staart hij verliefd naar de zangeres, zonder resultaat. De vrouw is al getrouwd. Zo zou de logline of pay-off kunnen luiden voor Béla Tarrs portret van een haveloze man in kommervolle omstandigheden aan de vooravond van de val van het communisme. Zou – want Tarr (Pécs, 1955) is niet een regisseur die zijn werk graag samenbalt in eenvoudige oneliners.

Het verhaal speelt in zijn films een ondergeschikte rol, de beelden – in zwart-wit – doen het werk, soundtrack en muziek dragen zijn parabels over de mens als een bundel van existentiële wanhoop.