Een bericht van onze man in Cannes!

Cannes zit er weer op voor mij. Het waren intensieve dagen met vier a vijf vertoningen per dag, maar de verwachtte stress en chaos vielen reuze mee – met dank aan de optimalisatie van het online reserveringsysteem. Ieder ochtend zit iedereen om 07:00u achter de laptop en dan maar klikken en hopen dat je de gewenste tickets in rap tempo kon binnen hengelen, want na 2 minuten kreeg je bij alle voorstellingen al vaak de mededeling ‘complet’.

Cannes kent vier hoofdsecties, waarvan de Competitie de belangrijkste is. Het is een sectie waar – en dat is al jaren een groot punt van kritiek – vooral mannelijke regisseurs meedingen naar de Gouden Palm, al selecteerde het festival dit jaar een record aantal films van vrouwelijke regisseurs voor dit programma.

Absoluut hoogtepunt was voor mij de film ‘The zone of interest’ van Jonathan Glazer, die eerder al spraakmakende films als ‘Sexy beast’ en ‘Under the skin’ maakte.

In ‘The zone of interest’ volgen we het gezin van een SS-officier dat een mooi groot huis heeft gebouwd met een prachtige tuin. Zoals zijn vrouw het noemt: een waar paradijs. Nogal verontrustend is dat deze plek, deze zone, pal naast Auschwitz is gesitueerd.

Met een strakke regie, kalm camerawerk en indrukwekkend spel laat de film je op een rustige manier nadenken over deze ‘idyllische’ plek. Langzaam beginnen barstjes te ontstaan als het gezin de boodschap krijgt dat het moet verhuizen. Grandioos bedacht en uitgevoerd, met op het einde een verrassende stijlbreuk die de film helemaal ‘af’ maakt. Absoluut Gouden Palm waardig wat mij betreft.

Dat geldt ook voor ‘About dry grasses’ van Nuri Bilge Ceylan, een van mijn favoriere hedendaagse regisseurs. Hij heeft opnieuw een lange film gemaakt, dit keer over een leraar met een zwartgallige blik op de wereld die lesgeeft in een nietszeggend Turks dorpje. De regisseur neemt zijn tijd met schitterende panorama shots van het winterse landschap en met uitgediepte dialogen tussen de personages die zorgen voor een rijke karakterschets. Als je de kijker op die manier bijna 200 minuten bij de les weet te houden dan ben je wel echt klasbak.

Een heerlijke vertoning was de première van ‘Fallen leaves’ van Aki Kaurismäki. De twintigste film alweer van de Fin en hij doet dit keer niets nieuws, maar het werkt als een trein: prachtige sobere settings, morsige types, nostalgie en melancholie all over en zelfs een vleugje romantiek. En natuurlijk met regelmaat die kenmerkende Finse blues op de soundtrack. De zaal ging helemaal uit z’n plaat en de regisseur werd als een rock ’n roll ster onthaald.

Erg onder de indruk was ik van het spel van Sandra Hüller in ‘Anatomy of a fall’. Hüller speelde ook al een sterke rol in voornoemde ‘The zone of interest’ maar in ‘Anatomy of a Fall’ acteert ze helemaal de sterren van de hemel. Wat een rijk palet aan emoties, gelaatsuitdrukkingen en houdingen. Het moet raar lopen wil zij de prijs voor Beste Actrice niet ontvangen.

Binnen de secties ‘Un Certain Regard’ en ‘La Semaine de la Critique’ zag ik ook enkele mooie films. Zoals ‘How to have sex’ van Molly Manning Walker, een film over het vragen en krijgen van consent en het overschrijden van seksuele grenzen tijdens een zuipvakantie in Griekenland. Ik noem het de Oh Oh Cherso versie van ‘Spring Breakers’ en een absolute must see voor iedereen vanaf 15, 16 jaar.

Tot slot, ook ‘Ama Gloria’ maakte indruk. Een film in lijn met ‘The quiet girl’ of ‘Petit Maman’: klein, kalm en verstild. De film gaat over een meisje dat opgroeit met een nanny (Gloria) die als een moeder voor haar is. Als Gloria terug moet naar Kaapverdië komen er bij beide personen vele en mooie emoties los. Erg aangrijpend en schitterend gespeeld door het jonge meisje.

Natuurlijk ook leuk in Cannes: de filmsterren in de zaal of in de gang. John C. Reily passeerde ik bijna iedere dag wel even want hij was als voorzitter bij bijna alle films aanwezig. Cate Blanchett maakte een mooie entree bij de film ‘The new boy’ en nam daarna een paar stoelen verderop plaats.

Een collega programmeur moest bij een voorstelling opstaan omdat Catherine Deneuve even voor haar langs moest om bij haar stoel te komen. Zonder dat je uren bij de rode loper hoeft te staan wachten krijg je als professional toch ook nog wat mee van de glitter en glamour die Cannes natuurlijk ook is.

Kortom, ik kijk terug op een hele leuke en nuttige festivalweek. Bovenstaande filmbeschrijvingen zijn een kleine greep uit de meer dan 30 films die ik heb gezien. Ik kijk er naar uit om de mooiste Cannes films in de komende maanden bij Slieker te programmeren, zodat jullie zelf kunnen ervaren wat voor mooie films er nog altijd worden gemaakt.

 – Harmen